Cz.1 Mokradła Zatiomoe

"Jak zwykle, nieźle się nudziłam, gdy was nie znałam" <ruszyła biegiem do ruin>

- Zasadniczo... póki co mogę. - odpowiedział Banwarowi.
[Czuł się już znacznie lepiej, ale wciąż nie na tyle, by rzec: dobrze. Czuł się paskudnie. Mimo to był w stanie samodzielnie iść. Powoli, ale jednak. Chodził tu i tamże na terenie ruin nie oddalając się jednak zbytnio. Rozglądał się wokół z wyraźnym zaciekawieniem.]
- Ciekawe, co to za miejsce? - powiedział uważnie przyglądając się pozostałościom... czego?

<Pełna przerażenia Lugh krzyczała w niebogłosy, a jej melodyjny nawet we wrzasku głos rozniósł się po lesie, odbijając się głośnym echem. Próbowała się szarpać i wyrywać, ale napastnik był zbyt silny na jej wybryki.>
"Puszczaj mnie! Puszczaj!"
<Poczuła, jak tors potwora leciutko drży, jakby dusił tam głęoko śmiech.>

Raven - docierasz na miejsce

Zeiren - tupot na chwilę ustał, słyszysz jednak niepokojące, niewątpliwie babskie wrzaski.

Seven, Lugh - Wasi 'porywacze' zaczęli niespiesznie iść drogą, z której przybyli.

Banwar, Charles - na polanę wbiega zdyszana nieco Raven.

<wbiega do ruin> "Coś idzie... dużo tego... dajcie mi się napić czegoś" <zdyszana>

"Zamknij się" <syknęła, próbując uciszyć przerażoną Lugh> "Chcesz, żeby przyszło ich tu jeszcze więcej?! Nie mamy szans na ucieczkę nawet przed tymi kilkoma." <powiedziała kolejny raz próbując chwycić nóż, który miała uwiązany u pasa>

<Obdarzyła sturchlałym wzrokiem towarzyszkę i wyjąkała> "D...dobrze"

Ych. Opornie to idzie, jak widzę. No dobra.

Seven, Lugh - jesteście niesione dalej. Potworki chyba są zadowolone ze zdobyczy. Seven - przykro mi, kiedy już wyjęłaś nóż, spadł Ci on na ziemię. Potworzyska niczego nie zauważyły.

Zeiren - krzyki ustały. Odgłos tupania powoli oddala się.

"umm... Halo?" <kompletnie olana> "no dobra, jak tam sobie chcecie, pamiętajcie, że was ostrzegłam" <Biegnie do Zeiren'a>

"Cholera!"<powiedziała, gdy nóż upadł na ziemię> "No to pięknie"

<ruszył ostrożnie za odgłosami by sprawdzić co to, doswiadczenie uczy że jak mija Cie grupa z krzykami to lepiej nie ignorować sprawy, bo może to być ostatni błąd jaki się w życiu popełni>

[Przez chwilę stał jak osłupiały, starając się zrozumieć nagle wynikłą sytuację. Otrząsnął się po chwili, ale dziewczyna już pobiegła. Poczuł w sobie nagły przypływ energii - może to adrenalina, może wrodzona ciekawość.]
- Hej! Chodźmy, Twój kumpel chyba został sam. - i ruszył za Raven nie czekając na reakcję Banwara.