Początek wielkiej przygody

Czarnowłosy nie patrzył w strone Króla, lepiej tego nie robić, jeśli chce się zachować wolną wolę. Wolnym krokiem podszedł do prawej strony tronu i spojrzał na pozostałych.
- Dobry wybór - rozlekł się niski, basowy głos.
- Nadio chodź ze mna, tylko tak zdołasz ich ocalić - wysłał mentalną wiadomość do dziewczyny.

Chloe jak zawsze celnie strzelała. Była mistrzynią w strzelaniu z łuku. Kochała to. Trafiała gdzie tylko chciała.

Dziewczyna wyjęła miecz. Ze wszystkich stron nadciągali wrogowie. Było ich tak wielu, cała czarna masa zlewała się ze wszystkich stron. Na miejsce jednego zabitego pojawiało się 10 następnych.
Wtem usłyszała głos:
- Nadio chodź ze mną, tylko tak zdołasz ich ocalić
- Nigdy nie stanę po stronie zła! - krzyknęła.

Szarże, ciosy, aż tętniąca w powietrzu moc... to co się działo w sali... każdy używał wszystkich swoich atutów, nawet tych najskrytszych. Ci którzy posługiwali się magią nawet w małym stopniu używali jej. Nóż Króla Śmierci śmigał szybko i nie raz zdarzyło się, że o mały włos by kogoś trafił. Ich los był teraz w rękach samych Bogów i ich własnej wytrwałości.

Chris zaczął walczyć z dzieczyną, nie chciał jej zabić po raz drugi.
- Zauwaj mi. Nie chcę zrobić wam nic złego. Nie pokonacie całej armi walcząć wręcz, musimy urzyć podstępu.

- Jest ich naprawdę wielu... - pomyślała, robiąc unik. - Ale musimy dać radę.

- Co Ty sobie wyobrażasz?! Nie sprzeniewierzę przeciwko moim przyjaciołom. - Spojrzała na niego ze złością. - Nie zdradzę ich!

Khavler miotał swoją nową siłą we wszystkie strony... ciemność kontra ciemność... dziwnie skuteczne. Król Śmierci nie dawał chłopakowi spokoju nawet na minutę... z łatwością rozdzielał swoją uwagę pomiędzy wszystkich przeciwników [Król Śmierci]. Szukał momentów słabości... jakichś słabych punktów, ale trudno mu było je zauważyć... wszyscy byli na tyle zdesperowani, że nie potrafił tego dokonać. To tylko schodek w milowych schodach do zwycięstwa.

Chłopaka spojrzał na nią błagalnie i zaatakował. Oczywiście nie tak, żeby zabić.
- Nie pokonacie ich
Jego wargi się nie poruszały, a jednak mówił. W jego oczach pojawił się smutek, oststnia szansa zniknęła.

Widząc , że Nadia najwyraźniej czymś oberwała, Goiane przepchała się w jej stronę, i w ostatniej chwili złapała.
- Nadia?

Dziewczyna rozejrzała się dookoła, nie wiedząc co dokładnie się dzieje.
- Gdzie jest Chris?! - wrzasnęła ze złością. - Nie daruje mu tego!

Khavler czekał, aż Król popełni jakiś... nawet najdrobniejszy błąd, tylko po to aby to wykorzystać. Wskoczył na tron i z niego walczył... teraz Król był atakowany z obydwu stron. Gdy Król go chwilowo nie obserwował podciął mu nogi. Ostrze zgrzytnęło o zbroję, ale dotarło do ciała... Król ryknął z bólu i gniewu... nie osłabiło go to wcale... tylko wkurzyło.

[pomału zbliżamy się do końca powieści... przynajmniej tego rozdziału]

Chris dostrzegł zbiżającą się dziewczynę, biegła w jego stronę z obnażonym mieczem. Stanął w miejscu, nie zamierzał odepszeć tego ataku.
- Jak mogłęś? - spytała wskazując go mieczem.
Chłopak złapał ostrze miecza dziewczyny i wbił je prosto w swoje serce.
- Nie jestem po żadnej stonie i nie chcę Cię znów zabić, teraz jesteśmy kwita - z uśmiechem na ustach osunął się na ziemię.

- Ożesz cholera! - wrzasnęła. - Nadia, co Ty wyrabiasz?!

Nadia stała w miejscu, dla niej czas się zatrzymał. Z ostrza jej miecza skapywała szkarłatno-czerwona krew. U jej stóp leżało nieruchome ciało Chrisa. Osunęła się na kolana. Nie wiedziała co ma zrobić, wokół niej toczyła się walka, a ona nie miała siły się bronić. Poczuła uderzenie w tył głowy. A potem nastała ciemność.