Opowiadalnia

Smutne, ale i piękne i prawdziwe... aż serce ściska

Kawałek ciekawy, o smutnej tematyce, do tego zakończony tak tragicznie.

Bardzo ładnie, szkoda tylko, że żeby coś takiego napisać, musisz być smutna. Czasami jednak trzeba.

Zdarzyło się parę błędzików, ale są one do wybaczenia, przy całości opowiadanka.

Naprawdę super.
Cieszę się, że wrzuciłaś tą pracę.

Skonfiskowano mi to z lekcji matematyki w 5 klasie podstawówki i odzyskałam to po okrągłym miesiącu ponaglania nauczycielki Smile

W karczmie „Złotoryj” było pusto jak w kalwińskim zborze. Wśród wszechobecnej ciszy, ludzkie ucho Aileen słyszało nawet najcichsze i najdelikatniejsze dźwięki. Podłoga niemiłosiernie skrzypiała pod każdym krokiem jej skórzanych butów, tworząc jeszcze większy kontrast dla martwoty panującej w pomieszczeniu. Dziewczyna przeszła gospodę wzdłuż i wszerz, starając się odnaleźć jakikolwiek ślad czyjejś egzystencji, lecz na próżno. Mimo to trudno jej było uwierzyć, że jedyna karczma w promieniu wielu mil od najbliższych miasteczek, cierpi na brak klientów.
-Halo!- zawołała w nieokreślonym kierunku, zamierając w oczekiwaniu na odpowiedź.
W tym momencie kącikiem oka dostrzegła jakąś postać przemykającą się przez korytarz,
Szybkim, niedostrzegalnym dla ludzkiego oka ruchem, wyciągnęła, a właściwie wyszarpnęła z pochwy miecz, wykonując zwinny półobrót w stronę domniemanego miejsca ukrycia nieznajomego.
-Albo sam stamtąd wyjdziesz, albo ja cię wyciągnę- wyszeptała, zbliżając się powoli do drewnianej komody, stojącej w rogu korytarza.
Wbrew jej obawom postać wyłoniła się z kryjówki natychmiast. Wyłoniła, a raczej wypadła, rzucając się na podłogę i obejmując jej kolana.
-Pani… och, pani… To nie o-oni…. – zaczął jęczeć w stronę jej stóp, ani na chwilę nie podnosząc wzroku.
Aileen, wierzgnęła nogami, wyzwalając się z objęć nieznajomego. Chwyciła go za koszulę na plecach i podciągnęła do góry. Jak się okazało miał zaledwie 3 stopy wzrostu. „Niziołek” pomyślała , przyglądając mu się bacznie. Nie odniósł żadnych trwałych szkód, miał jednak trupiobladą twarz i trzęsące się wargi. Ledwo stał na nogach.
- Jak cię zwą?
Nie otrzymała odpowiedzi. Niziołek zaczął kręcić się w tę i z powrotem, jakby był pijany. Po chwili chwycił się za głowę i zaczął przeraźliwie jęczeć.
-Hej! Uspokój się!- dziewczyna chwyciła go za ramię i mocno spoliczkowała. W efekcie nieznajomy upadł na ziemię i zaczął jęczeć jeszcze głośniej.
-P-p-pi-pi-pijawki….. – powtarzał to słowo raz po raz, trzęsąc się coraz bardziej.
Aileen uklękła przy nim.
-Pijawki?- spytała, marszcząc czoło – Wampiry, tak?
-N-nie… P-p-pijawki….. – jęk zamienił się w szloch – U-u-upiory…
-O czym ty pierdolisz, mały? Upiory?
Niziołek podniósł wzrok. W jego oczach widać było bezdenną rozpacz, czarną i nieprzestępną otchłań, pożerającą swym mrokiem wszystkie zalążki jego życia. Chwycił dziewczynę za koszulę i wycharczał:
- Zabrali wszystkich,
A potem umarł.

*
Aileen szybkim krokiem opuściła gospodę. Oddech śmierci i obecność kostuchy stała się zbyt przytłaczająca. Podeszła do konia, ukradzionego z pobliskiej wsi i czym prędzej odjechała.
-Pijawki- szepnęła- Pijawki.

Naprawdę ciekawy kawałek. Smile

Tak ciekawy, że aż chce się prosić o więcej.
Mam nadzieję, że zostaniesz z nami i jeszcze nam popiszesz [ i z nami też Smile

]

UWAGA!
Mam małą prośbę, czy każdy mógłby zrobić sobie osobny temat ze swoimi opowiadaniami bądź inną twórczością. Nie będzie wtedy takiego chaosu i ułatwi to poszukiwanie prac konkretnych użytkowników. Przenieście tam też swoje już zamieszczone na forum prace. Z góry dziękuję.